Pytania i odpowiedzi

Antypoślizgowość to ważna cecha płytek, które stosuje się jako okładzinę podłogową w warunkach wymagających zwiększonej skuteczności przeciwpoślizgowej. Płytka, która ma powierzchnię strukturalną lub reliefową ma określoną skuteczność przeciwdziałania poślizgom. O tej skuteczności informuje współczynnik R, czyli kąt przy którym dochodzi do poślizgu (wg niemieckiej normy DIN 51130).
Zakres kąta – klasy antypoślizgowości:

6°- 10° – klasa R9
10°-19°– klasa R10
19°-27° – klasa R11
27°-35°– klasa R12
powyżej 35° – klasa R13

Płytki w zależności od przeznaczenia mają różą odporność na ścieranie. To pomaga w ich odpowiednim doborze w zależności od typu pomieszczenia i powierzchni, na jakiej chcemy je ułożyć. I tak płytki przeznaczone do ułożenia na podłodze i np. w holu mają podwyższoną ścieralność.

Ze względu na odporność płytek na ścieranie dzieli się je na następujące klasy:
0 – nie są zalecane do zastosowania na podłogi
1 – podłogi, po których chodzi się w butach o miękkiej podeszwie lub boso i które nie są narażone na działanie cząstek ścierających (np. łazienki i sypialnie bez bezpośredniego wejścia z zewnątrz)
2 – podłogi, po którym chodzi się w obuwiu z podeszwami miękkimi lub normalnymi, np. pokoje dzienne w mieszkaniach z wyjątkiem kuchni, wejść i wszystkich innych pomieszczeń o dużym natężeniu ruchu
3 – podłogi, po których chodzi się w butach z normalnymi podeszwami, np. kuchnie, hole, korytarze, balkony, loggie i tarasy w budynkach mieszkalnych
4 – podłogi, po których chodzi się w butach z normalnymi podeszwami, narażone na wnoszenie małych ilości cząstek ścierających, np. wejścia, kuchnie zakładowe, hotele, salony wystawowe i handlowe
5 – podłogi narażone na wzmożony ciągły ruch pieszy, gdzie wnoszone są cząstki materiału ścierającego, np. miejsca publiczne, takie jak: centra handlowe, korytarze lotnisk, sale hotelowe, przejścia publiczne.

Płytki mogą być I lub II gatunku. Gatunek II jest sprzedawany w niższej cenie i może zawierać wady. 

Rektyfikacja płytek polega na fabrycznym szlifowaniu krawędzi płytek tak, aby uzyskać partię o identycznych wymiarach. Identyczny wymiar płytek umożliwia ich układanie z minimalną szerokością fug.

Jest to sposób wykończenia płytek. Tak zwany „czerep” płytki pokryty jest cienka warstwą nieprzepuszczalnego szkła.

Nie zalecamy instalacji żadnych płytek bezfugowo. Rekomendowana szerokość fugi do płytek rektyfikowanych to 2 mm.

Przy każdym wprowadzeniu danego wzoru płytki do produkcji wyznacza się tzw. płytkę wzorcową określaną jako odcień standardowy oznaczony na opakowaniu – „S”. Ze względu na uwarunkowania technologiczne i produkcję z surowców naturalnych kolejne partie mogą charakteryzować się innym odcieniem. Jeśli odcień danej partii produkcyjnej zauważalnie różni się od odcienia standardowego, kwalifikujemy daną partię do odcienia ciemniejszego lub jaśniejszego, nadając jej odpowiednie oznaczenie literowo-cyfrowe (np. A1, A2, A3,… lub B1, B2, B3,…). Na każdym opakowaniu wyraźnie opisany jest symbol odcienia.

Płytki o grubości 2 cm są dedykowane do montażu na wspornikach i na żwirku.

Płytek ściennych nie należy układać na podłodze, natomiast płytki podłogowe są dopuszczone do montażu na ścianie. Należy tylko pamiętać, aby na ścianie nie stosować zbyt ciężkich płytek.

Przed rozpoczęciem prac glazurniczych należy uruchomić ogrzewanie, następnie wyłączyć je na 24 h przed terminem montowania płytek. Ponowne włączenie powinno nastąpić dopiero 28 dni po wykonaniu okładziny.

Deklaracja i atesty są dostępne na stronie internetowej, zaś karty techniczne udostępniamy na życzenie Klienta po zapytaniu mailowym lub telefonicznym.

Okres gwarancji wynosi 6 lat od daty zakupu i 7 lat od daty produkcji. Gwarancja udzielana jest tylko na wyroby I gatunku. Montaż oznacza akceptację wyglądu i jakości płytek.

Dopuszczalna krzywizna to maksymalnie 0,5% ale nie więcej niż +-2mm. Pomiaru krzywizn między płytkami dokonuje się w najszerszym miejscu przykładając do siebie płytki tą samą stroną (montażową lub licem).

Płytki tniemy przeznczonymi do tego narzędziami: piłą wodną, waterjetem. Natomiast w przypadku dekoracji szklanych nie zalecana jest ich mechaniczna obróbka.

Fugę z powierzchni płytki należy usuwać niezwłocznie i nie dopuścić do jej utrwalenia. Później może to być utrudnione, a w ekstremalnych przepadkach wręcz niemożliwe.

Dobór kleju uzależniony jest zarówno od rodzaju podłoża, jak i rodzaju płytek, a także warunków atmosferycznych, w jakich będą użytkowane (na zewnątrz lub wewnątrz):

• gresy – kleje elastyczne lub uelastycznione z przeznaczeniem do płytek o niskiej nasiąkliwości wodnej; w przypadku wykładania płytek na zewnątrz powinien być to klej mrozoodporny
• płytki ścienne – w zależności od podłoża stosujemy klej zwykły lub elastyczny, np. do wykładania na płytach gipsowo-kartonowych
• dekoracje szklane – dopuszczalny jest jedynie silikon bezoctanowy, transparentny (spoiwo nakładamy w formie fali co 5 cm); należy uważać, by nie zarysować dekoracji (szkło zwykłe, niehartowane) w trakcie fugowania.

Powinny to być  płytki o 5 klasie ścieralności lub nieszkliwione.

Mokre i wilgotne strefy łazienki powinny mieć odpowiednią izolację wodoszczelną, najczęściej wykonaną:

• z folii w płynie
• wodoszczelnej masy cementowej
• wodoszczelnego kleju.

Należy oczyścić powierzchnię przed impregnacją i w przypadku potrzeby nałożenia nowej warstwy, trzeba usunąć warstwę poprzednią. Dodatkowo powinno się stosować się do zaleceń producenta impregnatu.

Nie zalecamy montażu na tzw. „placki”. Zaprawa klejowa powinna zostać rozprowadzona równomiernie. Nie należy wyrównywać klejem podłoża.

Płytki należy składować w suchym miejscu, w pozycji pionowej. Nie powinno się ustawiać jednej paczki na drugą.

Powierzchnię, na której będziemy układać płytki należy dokładnie oczyścić ze wszystkiego, co może zmniejszyć przyczepność zaprawy klejącej, czyli kurzu, wapna, tłuszczu, pozostałości farb, starego kleju itp. Podłoże powinno zostać przygotowane stabilne na całym przekroju, a nie tylko powierzchniowo.

Krzywiznę wielkoformatowych płytek można „zgubić” przez odpowiednie ich ułożenie. W przypadku tzw. cegiełek, aby zniwelować ewentualne nierówności, płytki układamy z maksymalnym przesunięciem do 1/3 długości boku płytki sąsiadującej. Odradzamy jednak układanie prostokątnych płytek wielkoformatowych w cegiełkę z przesunięciem ok. 1/2 długości boku. W celu ukrycia krzywizny płytek mniej wprawni fachowcy mogą zastosować dostępne obecnie na rynku tzw. systemy szybkiego poziomowania.

• Należy poprawnie obliczyć ilość potrzebnych płytek – trzeba kupić około 10% więcej płytek niż wynikałoby to z wielkości powierzchni do wyłożenia.
• Ekspozycje w sklepie, zdjęcia na stronach internetowych oraz w katalogach są poglądowe, ponieważ płytki są produkowane z surowców naturalnych.
• Płytki podłogowe posiadają kalibracje (grupy wymiarowe).
• Powinno się sprawdzić towar w momencie zakupu lub bezpośrednio po nim. Etykiety muszą być zgodne na każdym opakowaniu jednostkowym. Należy je pozostawić do ewentualnego wglądu.